Namibië
Alsof ons leven alleen maar uit reizen bestaat…
Alsof ons leven alleen maar uit reizen bestaat…
Zuid-Afrika viel vreselijk tegen. Nou ja, niet echt natuurlijk. Eigenlijk was Zuid-Afrika helemaal geweldig, maar we hadden met één ding pech: we hadden weinig heldere nachten. En aangezien M zijn hele mobiele uitrusting meehad om astrofoto’s te kunnen maken, was dat toch wel een tikkie jammer.
M heeft in Zuid-Afrika toch nog twee platen kunnen maken. Dit is de machtige Carina nevel. Bijzonder voor Noorderlingen. Hij is alleen zichtbaar vanaf t zuidelijk halfrond, voor M dus een unieke kans om dit te kunnen fotograferen.
Namibië heeft veel heldere nachten, nauwelijks lichtvervuiling en een zeer transparante en schone lucht. Een ideale locatie dus voor astrofotografen. Er zijn zelfs echte ‘astrofarms’: plekken waar het extra stil en extra donker en extra helder is. Speciaal voor astronomen. Min of meer voor de grap zei ik dat we dan eigenlijk daar heen zouden moeten. Iets minder voor de grap begon ik tickets te zoeken. Er zijn geen directe vluchten naar Namibië, en om nou zo enorm lang onderweg te zijn voor een paar dagen sterrenkijken op een verlaten stek midden in de woestijn, dat leek me ook zo wat. Zou het dan niet leuk zijn om er een paar dagen aan te plakken en ook wat van het land te zien?
Nou ja, en voor je het weet ben je een complete rondreis aan het plannen. Duinen, beesten, sterren, lodges, gamedrives, welke auto gaan we huren en wanneer kunnen we weg. We moeten nog even wachten, maar de voorpret is al té leuk.
Auto – trein – vliegtuig – monorail – vliegtuig – busje – auto. Twisk – Hoorn – Schiphol – Frankfurt – Windhoek – Tivoli Astro Farm.
Een lange, saaie reis. Maar zoals dat met zo’n heenreis gaat: saai is goed. Saai betekent over het algemeen ‘op tijd’ en, voor zover het over vliegen gaat ook: ‘geen turbulentie en geen kapingen of bomgordels’. Prima dus. We hadden van Frankfurt naar Windhoek de nachtvlucht, dus kwamen voor dag en dauw aan op het vliegveld. Douane duurde even maar ging soepel, onze koffers lagen keurig op ons te wachten en bij de uitgang werden we als afgesproken opgewacht door een vriendelijke meneer met een bordje met onze naam. Na een korte koffiepauze (het was 6 uur ’s morgens en het kantoor van het verhuurbedrijf ging pas om 7 uur open) op het vliegveld tevergeefs geprobeerd te pinnen. De ene ATM was leeg, de andere wilde onze passen niet. Oh well.
Door de vriendelijk meneer met een busje naar het verhuurbedrijf gebracht. Eerst de papierwinkel en meer koffie, daarna kort rondje om de auto. En op speciaal verzoek zullen we jullie weer laten raden waar we in rijden 🙂 met voor de winnaar een fles lekkere wijn of een pot bier!
Vanaf het verhuurbedrijf eerst naar de supermarkt voor wat basis inkopen. Water, cola, sap, chips en biltong. Helaas geen bier of wijn, want dat mag op zondag niet worden verkocht. Gelijk ook cash gepind bij de bank naast de supermarkt. Het maximale bedrag is N$ 2.000, toch gauw € 120, dus we kunnen er voorlopig tegen aan.
Al voor negen uur in de ochtend waren we dan écht op pad. Navigatie aan, met als bestemming: de kruising van gravelroad D1219 met gravelroad D1448… Na zo’n 175 kilometer kwamen we daar aan en sloegen we rechtsaf voor de laatste 15 kilometer richting onze eerste bestemming: de Tivoli Astro Farm. In the middle of nowhere, wat voor een astrofarm natuurlijk goed is. Een aardig echtpaar wachtte ons op, samen met hun twee Rhodesian Ridgebacks (formaat klein kalf), een mengelmoes hondje en een klein bokje. We hebben hier een schattig achthoekig huisje (zie foto boven), met een overdekt terras met gaas rondom, een woonkamer/keuken, douche, toilet en slaapkamer. En het belangrijkste, want daarom zijn we hier: een sterrenwacht op zo’n 50 meter van het huisje. Er staan in totaal drie huisjes en er zijn nog wat kamers in een ander gebouw, en er zijn een stuk of 7 sterrenwachten en wat andere ‘observatie-plekken’. Naast ons zijn er op dit moment nog vier gasten: een Duitser, twee Oostenrijkers en een Nederlander. Allemaal ‘astromannen’.
De eerste dag (gisteren) was het overdag een tikje bewolkt, en lekker warm (graad of 29). We hebben onze tassen uit de auto gehaald en Marco is zijn sterrenkijkers gaan opzetten. Hij heeft er hier eentje gehuurd (in de sterrenwacht) en hij heeft een tweede set meegenomen.
Ik heb nog een klein tukje gedaan en daarna hebben we op ons terrasje een biertje gedaan. Het is immers vakantie. Hapjes er bij, ik kan er aan wennen.
Rond vier uur trok het dicht – gitzwarte lucht. En een half uur later begon het toch te regenen en stormen! Inclusief een fikse onweersbui, die echt recht over ons heen trok. Mega klappen hier vlakbij. Het sloeg een paar keer in op het terrein – onder meer in de internet-router, dus het internet was ook gelijk klaar.
Een uurtje later werd het wat droger en gingen we naar de lapa (een overkapping waar we gezamenlijk met de andere gasten ontbijten, ‘kaffee & kuchen’ nuttigen in de middag en dineren), waar de rest ook inmiddels naar toe was gekomen.
Het bleef regenen, dus de astronomen maakten zich druk over de verwachtingen en de kansen op een heldere hemel. Rond zeven uur gingen we aan tafel voor het diner – en helaas bleven de buien komen. Marco is ’s nachts nog een paar keer er uit gegaan om te kijken of het al was opgeklaard, maar het was steeds bewolkt. Jammer!
Vandaag (dag 2, maandag) begon half bewolkt, werd daarna zonnig en lekker warm en vanaf een uur of 3 helaas weer bewolkt. Het is nu zes uur ’s avonds en de zon gaat onder. Niet dat we dat kunnen zien, want de bewolking overheerst. Maar het wordt snel donkerder. Marco checkt de satellietbeelden en hoopt op een heldere nacht. Ik lees wat, schrijf dit blog bericht en drink nog een wijntje…
Oh, nog een klein naschriftje: ook in Namibië ruikt het zoooo lekker na een regenbui! Sowieso – toen we het vliegtuig uitstapen rook ik het al: Afrika. Geen idee wat dat precies is en waarom het zo herkenbaar is. Maar pottedikkie wat ruikt dat fijn.
De warme, lome dag komt ten einde. Het belooft een heldere nacht te worden, dus Marco is druk met het voorbereiden van een lange nacht vol astrofotografie.
Ik besluit, gewapend met mijn iPhone, een rondje over het terrein te lopen en te genieten van de Afrikaanse zonsondergang.
.
.
.
We hadden nog een paar foto’s klaar staan voor jullie om beter te kunnen raden… maar die waren al niet meer nodig 🙂
Twee mensen hadden het goed – dat moet toch haast wel een ‘calculated guess’ zijn geweest, want dat is toch haast niet te zien aan die ene foto? Maar ja! We rijden inderdaad een Toyota Hilux!! Wijn wordt geregeld als we weer thuis zijn 🙂
.
Gewoon wat leuke plaatjes van ons verblijf bij de Tivoli Astro Farm…
. . . . .
Het is nu donderdag, we hebben nog prachtige foto’s van de zonsondergang gisteravond, we zijn met de groep naar een duin gereden en dat was te gek. Maar nu eerst op pad naar onze volgende lodge!
Zo rond half 4 verzamelden we – de vijf astromannen en ik. Reinhold, eigenaar van Tivoli, laadde ons allemaal in het bakkie van zijn pick up truck (no worries, we zaten keurig op bankjes) en reed met ons naar een speciale plek in de duinen. De rit was al te gek, maar de plek in de duinen was geweldig en spectaculair en onwijs leuk. Cidertjes en wijntjes en voor de extra avontuurlijken een colaatje, hapjes er bij, stoeltjes op een rij en genieten maar. We bleven tot het donker was en de eerste sterren duidelijk zichtbaar waren. Heel cool allemaal.
.
..
. . .
. . . . .
Terug op de farm was er een heerlijke braai. Topavond!
Je zou haast denken dat deze reis vooral uit zonsopgangen (daar zal ik later ook nog wat foto’s van delen) en zonsondergangen bestaat – de één nog mooier dan de ander.
Hier een sunset selfie van gisteravond, donderdag, bij de Kalahari Red Dunes Lodge. Het was een wandelingetje van een half uurtje om bij dit geweldige uitzicht te komen. Erg de moeite waard!
Ik was vroeg wakker, en wat kun je dan beter doen dan een rondje wandelen en een paar fotootjes maken?
Dit was onze laatste ochtend op Tivoli, we hebben na het ontbijt (om 10 uur, om de astromannen nog een beetje slaap te gunnen…) de spullen in de auto geladen en zijn op pad gegaan naar onze volgende lodge, de Kalahari Red Dunes Lodge in (je verwacht het niet) de Kalahari Dessert. Marco heeft uiteindelijk twee keer ongeveer een halve goede nacht gehad bij de Tivoli Astro Farm, minder dan gehoopt natuurlijk, maar hij heeft in elk geval één object goed kunnen fotograferen en een aantal mooie 360-graden foto’s van de Zuidelijke hemel kunnen schieten.
We kregen onze huurauto mee met 3/4 tank vol, maar dat is dan de meter van de tweede tank – we hebben een auto met twee tanks er in, de eerste loopt via de tweede. We raakten nu naar ongeveer een kwart, dus we bedachten dat tanken geen kwaad kon. Goed idee, maar de uitvoering was wat lastiger. Reinhold, van Tivoli, had ons uitgelegd waar we een pompstation zouden tegenkomen. Dat pompstation was er ook wel, alleen niemand om de pompen te bedienen. Eerst zou er iemand met ‘een paar minuten’ zijn, vervolgens hoorden we na tien minuten dat het ook wel pas om twee uur ’s middags zou kunnen zijn. Toch maar doorgereden toen! Onze volgende lodge was vlakbij Kalkrand en daar vonden we een heus Shell station. Gelijk maar helemaal vol laten gooien. Een kwartier laten waren we 140 liter diesel rijker (en 1400 Namibische dollars armer)!
Deze lodge hebben we eigenlijk vooral uitgekozen als tussenstop tussen Tivoli en de Sossusvlei, wat onze volgende stop is. Het is een prachtige lodge, we kwamen er rond een uur of 3 in de middag aan geloof ik. We hebben even in het zwembad gelegen en even een boekje gelezen met een koel drankje, daarna zijn we toch maar even de sundowner walk gaan doen. Niet zo spectaculair als onze laatste avond bij Tivoli, maar evengoed de moeite waard.
Dus met het risico dat we jullie inmiddels tot tranen toe vervelen met zonsondergang en zonsopkomst foto’s…..
. . . . .
Na zonsondergang deed Marco weer eens even een McGyver dingetje om stekkerblokken gereed te maken om zijn telescoop kunnen aanzetten… Uiteindelijk vond hij het te bewolkt en heeft hij het hele spul weer binnen gezet…
Jongons! Wat is dat allemaal mooi! Gisteren (zaterdag) een hele dag met een gids op pad geweest de woestijn in. Te gek!!! Even snel één fotootje, snel meer!
We zijn een dag lang dit natuurgebied in geweest met een gids. Zo ontzettend gaaf! Ik ga gewoon een hele zooi foto’s posten, want ik kan niet kiezen!
. .
. . . .
.
. . . . .
.
.
.
. .
. . . .
. . . .
Aan het einde van onze dag met gids Michael, zijn we de Sesriem Canyon in geweest, en daarna werden we getrakteerd op een heerlijke late lunch bij Elim Dune. Wat een geweldige afsluiter van deze dag!
.
.
.
.
Onderweg van de Sossusvlei / Namib Dessert area naar Damaraland, hebben we een overnacht in Swakopmund, een nogal Duits stadje aan de Atlantische kust. Onderweg daar naar toe hebben we in Walvis Bay een korte stop gemaakt voor een heerlijke lunch bij Anchor’s (aanrader!), en daarna zijn we naar de Walvis Bay Lagoon gereden om de flamingo’s te zien. Gekke, coole beesten.
. . . . . .
Één van de redenen waarom we naar Namibië zijn gegaan, is dat de hemel hier heel vaak heel helder is, en bovendien is het hier heel donker. Een land dat twintig keer zo groot is als Nederland, met 2,2 miljoen mensen, daar ga je veel donker kunnen vinden. Marco heeft zijn ‘mobiele’ telescoop mee, en heeft van Nikon een speciale astro-camera mee gekregen om te testen. En gelukkig hebben we hier heel veel echt heel mooie heldere nachten gehad!
Deze ‘fish eye foto’ heeft Marco gemaakt bij de Hoodia Lodge, een paar nachten terug. De camera is hier recht naar boven gericht, dus je ziet de hele hemel. Best heel cool, toch?!?! Deze foto is genomen rond half 5 ’s morgens, het moment waarop de Melkweg in het Zenith staat (recht boven je).
Twijfelfontein…. Een boer streek neer in deze onherbergzame, zelfs in de winter veel te hete streek en boorde een waterbron. Die het niet lang volhield. Hij boorde een nieuwe bron. Zelfde verhaal. De boer begon zich af te vragen of hij ooit genoeg water zou vinden om langdurig te kunnen boeren op zijn nieuwe stek. En zo kreeg de farm de naam ‘Twijfelfontein’…
.De boer vond allemaal rotstekeningen – ‘engravings’, want de tekeningen zijn echt in de kalkstenen gekerfd. Hij ging geld vragen om ze aan voorbijgangers te laten zien en niet al te lang daarna kreeg ook de overheid er lucht van. De boer werd onteigend en kreeg een mooi stuk land vlakbij Etosha, en Twijfelfontein werd een ‘heritage site’. Engravings van 2.000-4.000 jaar oud. Heel bijzonder. Zijn het vertellingen aan nakomelingen? Informatie over waar water te vinden is? Overdracht van tradities en cultuur? Het is niet helemaal duidelijk, maar indrukwekkend is het wel. Redelijk zeker is dat er hier in de periode waarin deze ‘engravings’ zijn gemaakt water te vinden was, en dat de mensen die de engravings maakten rondtrokken…
De laatste stop van de dag was bij de Orgelpijpen. Ook hier weer een interessant verhaal over kracht en uitzetting en inkrimping door temperatuurverschillen en bijzondere vormen die alleen hier en in Schotland te vinden zijn. Of Ierland. Anyways, als je het echt wilt weten heeft Wikipedia vast het antwoord. Het was gaaf om te zien, het was er wederom bloedheet en het koude Savannah Dry cidertje dat we er na kregen was meer dan verdiend 🙂.
. . . .
Vanuit onze lodge hadden we een guided tour geboekt: de ‘Nature Drive’, met als idee dat je per jeep het ruige landschap door gaat en onderweg veel leert over de natuur en de beesten die er leven. Met stiekem de hoop dat je onderweg de bijzondere ‘desert adapted elephants’ tegen komt. Die olifanten schijnen echt anders te zijn dan de olifanten die je elders in Zuidelijk Afrika tegen komt, ze hebben zich echt helemaal aan het woestijnleven aangepast. Daardoor zijn ze ook wat kleiner dan andere olifanten.
Wij gingen ’s morgens om 6 uur al op pad, samen met gids Taffy en de twee Belgen die ook in de lodge slapen. Echt heel fijn om maar met z’n vieren + gids in zo’n jeep te zitten! We hadden enorm mazzel, want al na een uurtje ’tracking’ zagen we de olifanten. Op basis van de gevonden voetstappen bepalen de gidsen welke kant de olifanten zijn opgegaan en wanneer dat ongeveer is geweest. Heel tof. Er waren ook twee jeeps van twee andere lodges en de gidsen helpen elkaar via radio-contact.
En wij vonden niet alleen de olifanten, maar we hadden dubbel mazzel, want er zijn in dat gebied twee matriarchale kuddes, die heel af en toe een dagje samen optrekken. Precies de dag dat wij ze kwamen zoeken, waren de kuddes samen. In totaal zo’n 30 olifanten met ook vier kleintjes van hooguit een paar maanden oud. Zo gaaf!
Een paar olifanten kwamen echt super dichtbij de jeep, als ik mijn hand had uitgestoken had ik ze kunnen aanraken. Het waren dames en we stonden ze niet in de weg, dus de gids was er gerust op dat er niets zou gebeuren. Toen even later een ‘bull’ (mannetje) onze kant op kwam, zette de gids de jeep toch maar even in de achteruit…
We spraken later mensen die we eerder op reis ook waren tegen gekomen en die hadden negen uur (negen uur!!!) lang rondgereden op zoek naar de olifanten, maar ze niet gevonden. Die beesten kunnen dan ook enorme afstanden afleggen per dag, maar toch. Negen uur hobbelen in een jeep en dan alleen springbokken zien… hoe leuk die ook zijn, ik zou er niet heel blij van worden…
Wij hebben uiteindelijk best lang doorgebracht bij de olifanten, ongeveer anderhalf uur denk ik. Daarna hebben we koffie gedronken op een heuvel op wat grotere afstand, net als de andere jeeps. De gidsen proberen echt de olifanten ook de ruimte te geven, wat natuurlijk heel goed is. Al met al een zeer geslaagde ochtend! We spraken mensen die een ochtend later de nature drive deden, en zij vertelden ons dat de twee kuddes toen al niet meer samen waren.
. . . . . . . . . . . . .
. . . . .
Hier nog wat foto’s van deze prachtige lodge in Damaraland. De lodge is helemaal tussen de rotsen gebouwd, zodat je het van een afstandje bijna niet ziet.
.
En waar wij natuurlijk heel blij van worden: er was een prachtige ‘sundowner spot’, boven op een rots op een paar minuten lopen.
..
Met niet alleen een waanzinnig uitzicht, maar ook een bar met heerlijke verkoelende cocktails. Want het is hier wel een soort steenoven tussen al die rotsen!
Gelukkig is er ook een heerlijk zwembadje waar je het stof en de hitte kunt afspoelen…
En we hebben hier ook nog wel andere dingen gezien dan olifanten: springbokken, struisvogels met een hele trits kuikens en een lizard.
. .
Onze gids Taffy.
En de ‘Welwitschia mirabilis’ plant, de nationale plant van Namibië. Beetje een onooglijk ding (toch?), maar het feit dat zo’n plantje wel 2.000 jaar oud kan worden is dan wel weer indrukwekkend.